Fragmenten uit de toespraak tijdens de openingsdienst op donderdagavond 30 september 2021:



De doopschaal heb ik gegraveerd. De kinderdoop is niet goed in woorden te vatten. God komt ons tegemoet. Hij begint. Hij begint altijd!
In het midden van de schaal is een achthoek gegraveerd. Van daaruit lopen drie lijnen naar links, rechts, boven en beneden. Deze lijnen lopen door aan de buitenkant van de schaal en symboliseren God Drie-enig en vormen een kruis. De ronde schaalvorm duidt op de God Die eeuwig is. Een cirkel heeft immers geen begin en einde...
De achthoek heeft zijn oorsprong in de vroege kerk (2^e en 3^e eeuw na Christus) en kent een zeer rijke inhoud. Het verwijst allereerst naar de achtste dag waarop de besnijdenis van Jezus plaatsvond. De besnijdenis uit het Oude Testament was een symbolische voorafbeelding van de doop.
Het verwijst ook naar Noach, zijn acht zielen werden behouden en bewaard (formulier kinderdoop) waar de doop mee werd aangeduid en het gebed is of God deze gedoopte kinderen genadig wil aanzien, en door zijn Heilige Geest zijn Zoon Jezus Christus inlijven; opdat zij met Hem in zijn dood begraven worden, en met Hem mogen opstaan in een nieuw leven.
De achthoek verwijst ook naar het Nieuwe Verbond. Niet langer de zevende dag (sabbat), maar de achtste dag (zondag), de Opstandingsdag is van betekenis geworden. Wij komen altijd samen op de dag van Christus' verrijzenis. Zo wijst ook de doop op het begin van een nieuw leven en een verrijzenis uit de geestelijke dood, en verwijst het naar de vreugde van de verrijzenis van Christus en het eeuwig leven.
En tenslotte wijst de achthoek ons op de achtste dag… de dag die nog gaat komen. De schepping duurde zeven dagen. De tijd die daarna zal aanbreken is ‘de achtste dag’: een tijd van voleinding, waarin de schepping verlost zal worden. Acht is daarmee het getal van een nieuw begin, van herschepping.
De gravering herinnerd ons eraan hoe God naar ons toekomt, hoe Hij ons inlijft, en het verbindt ons ook aan hen die ons in de achterliggende eeuwen voorgingen. Over gemeenschap der heiligen gesproken…


Toelichting bij De Tien Woorden

Vaak zie je in protestantse kerken wetsborden hangen. En soms is er ook gekeken naar de inhoud van de wet. Dan zie je de eerste vier geboden op het linkerbord, de geboden die gaan over onze verhouding tot God, verticaal dus. En op het rechterbord de andere zes geboden die gaan over onze verhouding tot de naaste, onze medemens, horizontaal dus.
De lijnen in het kunstwerk verwijzen hiernaar. Daarnaast vormen de lijnen een kruis.
Bij de huidige nieuwe kerk was in eerste instantie ook het idee om twee wetsborden aan de muur te bevestigen. Uiteindelijk is het idee van de wetsborden meegenomen in het kunstwerk. En eerlijk gezegd ben ik daar erg blij mee. De wet wordt iedere zondag voorgelezen en het doel ervan is dat het werkt als een spiegel of zoals ook wel wordt gezegd: als een tuchtmeester. Of nog preciezer: een tuchtmeester tot Christus!
De tabernakeldienst wordt ook wel de schaduwdienst genoemd (lees Hebreeën erop na). Het bijzondere aan de tabernakel en de -dienst was dat ze door God Zelf was ontworpen. God was 'de kunstenaar en bouwmeester' ervan. Tegelijk waren er, zo lezen we in Exodus 36, kunstenaars als Bezaleël en Aholiab, door God begiftigd met wijsheid en inzicht, die alles van de tabernakel op een goede manier vormgaven.
In de hele tabernakel ademde alles symboliek en verwijzing naar. God kwam mensen hierin tegemoet. Hij deed met de hele tabernakeldienst een beroep op alle zintuigen van de mens waardoor het een totaalbeleving werd, een beleving van de ziel, van het hart. De rinkelende belletjes van de hogepriester met de borstlap waarop twaalf gekleurde edelstenen schitterden, het wierookvat, het water om je te reinigen… Je kwam ogen en oren te kort. Het was de schaduwdienst die heel rijk was aan betekenis.
Tegelijk: de schaduw zelf was niets maar verwees wel naar het lichaam daarachter, naar Jezus Christus. Met Zijn komst nam de schaduwdienst een einde. Christus is de Zon der Gerechtigheid en heeft de wet volmaakt vervuld. Hij is de grondslag van onze betrekkingen tot God. Door Hem kunnen wij naderen in een nieuw hemels heiligdom. De schaduw is voorbij, er is licht.
In het Jodendom wordt niet gesproken van ‘geboden’ maar van ‘woorden’, ‘de tien woorden’. Aangezien het meer oorspronkelijk is en ook vriendelijker klinkt heb ik het kunstwerk deze titel gegeven.
In het kunstwerk is de wet in tekst opgenomen. Mocht u het niet kunnen lezen dan zult u het moeten geloven… Eigenlijk is het in zeker opzicht weer te vergelijken met de tabernakeldienst. Iedereen wist dat in het heilige der heiligen, waar niemand mocht komen, die ark stond. En in die ark lagen de twee stenen tafelen. Zelfs de hogepriester kreeg ze niet te zien. Wel sprenkelde hij eens per jaar op Grote Verzoendag bloed op het verzoendeksel. Hoe bijzonder! Hoe rijk aan betekenis!

Tot slot

Met name in psalm 119 geeft de dichter uiting aan hoe bijzonder Gods wet is. Zij is onmisbaar voor onderweg, zij is een helder licht, zij is als Gods glans. (ps. 119 vers 10, 71 en 50 berijmd).

Aansluitend speelde Ruth Duifhuizen De Tien Geboden vers 9 en ging het kunstwerk 'aan' (er zitten leds achter het warmgele werk).

In dit filmpje ziet u de kleine variant. Deze kunt u hier bestellen (oplage 100).